Czy wyrzucilibyśmy z p
amięci traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa i zamienili je w piękną bajkę, by nie musieć odczuwać bólu? Czy bylibyśmy w stanie wmówić sobie, że wszystkie te magiczne wydarzenia działy się naprawdę, by nie musieć całe życie zderzać się z rzeczywistością? Czy człowiek jest w stanie zapomnieć o osobie, którą kochał najbardziej na świecie i wmówić sobie, że zamieszkała w oceanie?
zekając na przystanku na autobus do domu, zajrzałam do torby i zobaczyłam, że zapomniałam zabrać ze sobą jakiejkolwiek książki. Perspektywa dłużącej się, parogodzinnej podróży przeraziła mnie tak bardzo, że postanowiłam wybrać się do najbliższej księgarni i kupić cokolwiek za ostatnie grosze z portfela. Gdy znalazłam się już w sklepie z książkami zrozumiałam, że decyzję trzeba podjąć szybko, bo autobus stał już na przystanku, a pierwsi pasażerowie usadowili się już na swoich miejscach. Stojąc akurat przy dziale „Horror” chwyciłam pierwszą z brzegu przecenioną pozycję. I tak zaczęła się moja przygoda z najgorszym horrorem jaki czytałam w życiu.